حماقت گرینشاو (ماجراهای خانم مارپل)

دو مرد از کنار بوته‌زار پیچیدند. ریموند وِست گفت: «خب، بفرمایید. تمامش این بود.» هوراس بیندلِر نفس عمیقی کشید و گفت: «چقدر شگفت‌انگیز!» در لحن صدایش موجی از شادی بود و بعد ترس جای شادی را گرفت و گفت: «اما این باورکردنی نیست. چقدر عالی و خارق‌العاده است! شاهکار است!» ریموند وست با رضایتمندی گفت: «فکر می‌کردم بپسندی.» - بپسندم؟ هوراس به‌قدری خوشش آمده بود که کلامی برای پاسخ پیدا نکرد. او دریچۀ دوربینش را باز کرد و مشغول عکاسی شد و با خوشحالی گفت: «این یکی از گران‌بهاترین عکس‌های کلکسیونم می‌شود. من که این‌طور فکر می‌کنم. تو چطور؟ داشتن کلکسیونی از وسایل شگفت‌انگیز خیلی سرگرم‌کننده است، این‌طور فکر نمی‌کنی؟ این ایده هفت سال پیش وقتی داشتم دوش می‌گرفتم به ذهنم رسید. آخرین عکس ارزشمندی که گرفته‌ام مربوط به کامپو سانتوی ژنو می‌شود، اما فکر می‌کنم این یکی دست آن را از پشت بسته است. اسمش چیست؟» ریموند گفت: «نظری دربارۀ آن ندارم.» - اما باید اسمی داشته باشد. - باید اسم داشته باشد، اما واقعیت این است که این شاهکار تنها به «حماقت گرینشاو» منتسب است.