زندگی دوم

مدت زیادی سپری می‌شود تا این که سرانجام رویم را برمی‌گردانم و از عکس خودم فاصله می‌گیرم. من دیگر از این عکس‌های پرتره نمی‌گیرم. حالا دیگر عکس‌های خانوادگی می‌گیرم؛ دوستان کانر، در کنار پدر و مادرها و خواهر و برادرهای کوچک‌ترشان؛ کارهایی که سفارششان را همان دم در مدرسه قبول می‌کنم. پولش ناچیز است؛ در حد کمک خرج که اشکالی هم ندارد. من برای این کار نهایت سعی و تلاش خودم را می‌کنم و به واسطه آن اعتبار و شهرت دارم. کارم خوب است؛ گرچه مهارت کار فنی است، و به هیچ‌وجه با خلق پرتره‌هایی مثل این عکس شبیه نیست. اگر بخواهم واژه‌ی درست‌تری به کار ببرم، باید بگویم هنر نیست، و گاهی وقت‌ها دلم برای خلق اثر هنری تنگ می‌شود. کنجکاوم بدانم هنوز هم توانایی‌اش را دارم، و آیا هنوز هم چشم و شم همراه با حس غریزی لازم را دارم تا بدانم دقیقا چه زمان کلید شاتر دوربین را بزنم؛ که خود لحظه‌ی تعیین‌کننده‌ای است. از آخرین باری که با جدیت این کار را محک زدم، زمان زیادی می‌گذرد. البته هیو فکر می‌کند من باید بروم سراغش. الان کانر بزرگ‌تر شده، و تا حد زیادی برای خودش زندگی مستقلی دارد. چون کانر شروع دشواری داشت، خودمان را با جدیت وقف رسیدگی و مراقبت از او کردیم، ولی الآن و در مقایسه با آن زمان، به ما کمتر نیاز دارد و من فرصت و فراغت بیش‌تری در اختیار دارم.