روی پاکت نامه خاکستری لایه نازکی خاک نشسته بود. کلماتِ روی آن با خودکار آبی و بی‌دقت نوشته شده بود و دست‌خطش این‌قدر آشنا بود که فکر می‌کرد خودش آن را نوشته است. نامه را برگرداند. با یک تکه کاغذ چسبی مهروموم شده بود. کی نوشته شده بود؟ به نظر قدیمی می‌آمد، انگار سال‌ها پیش نوشته شده اما هیچ راهی وجود نداشت که بتوان اطمینان پیدا کرد.
نمی‌خواست بازش کند. کاملاً مشخص بود که نباید بازش کند. خودش قاطع‌ترین کسی بود که در تمام عمرش می‌شناخت و تصمیم گرفته بود نامه را باز نکند بنابراین دیگر لازم نبود فکر کند.
هرچند اگر هم بازش می‌کرد اتفاقی نمی‌افتاد. هر زنی بود در یک چشم بر هم زدن بازش می‌کرد. او همه دوستانش را در ذهنش لیست کرد...
راهنمای خرید و مطالعه نسخه الکترونیک
